قصه‌ها و غصه‌ها

داریوش! خسته­ام برادر. چندی است ورد گرفته ام که چون می­کنند با غم بی­همزبانی­ام! خسته­ام از سخن گفتن و طعنه شنیدن­های بی­جا و باجا، این همه فحش خوردن از این و از آن. حافظ می­گوید: تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم. چه غلطی کرده­ام مگر؟ به خدا این همه فراق سزای من نیست. چقدر مگر جان دارم؟ یکی نیست داد من بستاند از آن دل­ستان. یقه­اش بگیرد و بگویدش آخر با من چه کارش است؟ آن­هم یکی مثل من درویش ِ یک­لا قبا. یکی نیست به او بگوید آخر هم قد توست که از دور و نزدیک به طعنه و نیش، جگرش می­خراشی؟ به خدا من تحمل نکنم ار او روا می­دارد!
سخت جانی می­خواهد. یا این­ام عطا کند یا بی­خیال هر چه صحبت و گفتگوست باید شد. قبول داری اخوی؟