حس نم‌دار خاطرات دور

بابا شروع می‌کند:
- پدر جان! لااقل این وقت شب که قرآن می‌خوانی، آرام‌تر بخوان. شاید همسایه نخواهد برای سحر بیدار شود.
- از لیلا خانم پرسیدم که اذیت نمی‌شوید؟ گفته که نه. گفته بهتر از صدای قرآن شما چه بهتر؟ فکر کردی بی‌جهت بلند می‌خوانم؟
- پس بخوان بابا جان. بلند بخوان.
- وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَلْيُؤْمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ....
[زنگ در به‌صدا در می‌آید] یعنی کیست این وقت سحری؟
- سلام علیکم. بفرمایید. برای باباتون خرما اووردم. خدا خیرتان بدهد. ماشالا چه صدای پر طنین و خوبی هم دارند.
[محمد آقا پسر لیلا خانوم کلمات را پشت سر هم ردیف می‌کند و بدون این‌که منتظر حرفی باشد راه‌اش را می‌کشد به سمت درب خانه‌ی خودشان]. مادر سفره چیده. پدر پیچ رادیو را می‌چرخاند که صدای دعای سحر آرام آرام به صدای قل‌قل سماور ملحق شود. من هنوز در خواب و بیداری‌ام. بابا باقر قرآن‌اش را می‌بوسد می‌گوید امیرجان، بابا، زنده‌دل باشی بابا. می‌خندم. می‌روم روی پایش یله می‌کنم که یعنی خواب‌ام می‌آید. پیشانی‌ام را می‌بوسد. یواش به پدرم می‌گوید: بچه را بیدار نکن. تا بابا بخواهد جواب بدهد می‌گویم: بابا جون خودم بیدار شدم به خدا. می‌خندد. پنجره باز است. چراغ‌ها همه روشن است.

رجعت می‌کنم به زمان حال. سحرهای سیاه. کسی قرآن در گوشم نمی‌کند تا بیدار شوم. با زنگ موبایل از جا می‌پرم. بابا مثل همیشه آرام است و مشغول خواندن قرآن پدر بزرگ. او حدفاصل من است با گذشته‌ای که گذشته. دیگر نیست. دیگر نیست. اشکم می‌آید. غذا از گلویم پایین نمی‌رود چرا؟ بی‌خیال‌اش می‌شوم. یک لیوان آب هورت می‌کشم و به انتظار اذان می‌نشینم.