روزگار من و تنوع حجاب ایرانی

اگر از حال این‌جانب پرسیده باشید ملالی نیست. خیلی اوقات می‌شود که گفتن این جمله حتی اگر خیلی کلیشه‌ای هم باشد جرأت و جسارت می‌طلبد اما حالا که حال ما خوب است. دلیل‌اش هم سیاحت چند روزه‌ام از شمال ایران با مینو بود که طبق معمول اکثر اوقات را در جنگل‌های بکر رامسر که چشم بد از ایشان دور باد! گذراندیم. [کاش بشود یک کلبه‌ی کوچک در دل جنگل‌های رامسر یا عباس آباد برای خودم دست-و-پا کنم و به آرزوی چند ساله‌ام برسم! شاید یک کلبه‌ی چند متری که پنجره‌ای رو به دره‌ای پر از مه و ابر و جنگل‌های بکر داشته باشد از دیرینه‌ترین آرزوهای من باشد. جایی که بشود در آن مثل «اسد» فیلم «پری» زندگی کرد و عاقبت به خیر شد!]

اما یکی از نکاتی که برای‌ام به‌یک‌باره جالب شد نوع حجاب زنان شمالی بود. در ذهن‌ام ایشان را با زنان جنوبی مقایسه کردم که در زیر آفتاب سوزان جنوب چه حجاب سنگین و سیاهی دارند. این تفاوت را شاید بتوان به حساب نوع اسلام پذیری دیار طبرستان در قرون نخست اسلامی گذاشت و این که اصولاً مردمان شمال ایران، اسلام را با سنت شیعی دریافت کردند که لابد در آن روزگار مثال بارزی از سهل‌الطریق بودن مسلمانی به روایت امام‌زادگان شیعه بود. امام‌زادگانی بی‌شمار که کثرت بقاع آن‌ها در جای جای خطه‌ی شمال و حتی در دل رفیع‌ترین کوه‌ها گاهی باعث تعجب است.

پ.ن. سوغات هم بخواهید داریم. این دو تصویر را نگاه کنید.