راه دل

این راه راه ذات است.محبت یعنی راه ذات یعنی راه دل.از گل که گذشتی دل است.به دل که دچار شدی گل کنار میرود.یا گل است یا دل.گل یعنی بیرون و ظاهر یعنی دنیا یعنی ریاست و طمع یعنی جمالهای مادی.اینها دنیاست گل است.شیعیان و دوستان اهل بیت هم گل دارند و هم دل.گاهی به گل میافتند و گاهی به دل.از بچگی در دلند.از گل میگذرند.هروقت گل دنیا اذیتشان کرد دل را غنیمت میشمارند.ان جا ذکر و یاد خداست.
دل مرکز حرکت به سوی خداست.مرکز حرکت انبیا اولیا و پاکان خدا دل بوده است.محبت سبب شد که انسان به مقصدش نزدیک شود و سریع پیش برود.و گرنه گل (لالبیک) میگوید.فرو رفتن انسان در گل سخت است.وقتی میاید یک پای خودش را از گل دراورد پای دیگرش فرو رفته است.من خودم یک مرتبه تا سر به گل فرو رفتن.زمین نمک داشت و نمکها خیس خورده بود.مرا فرو برد.انوقت رعیتها امدند دسته بیل انداختند و مرا بالا کشیدند.خودشان هم میترسیدند جلو بیایند.
دنیا گل است.میبینید که انسانهای متقی پاک چقدر احتیاط میکنند.هرکجا میروند بسم الله میگویند.ذکر خدا میکنند تا نانی بدست اورند. دست دیگری را هم میگیرند.انها که نیت بزرگتر دارند قوت کمر دارند .فکر نان و اب خودشان نیستند.دست دیگران را هم میگیرند از گل بیرون بکشند.ان هم خطرناک است.میگفت:رفتم دست او را بگیرم بالا بکشم او مرا هم به پایین کشید.
ان شاءالله یک دست شما به دست محمد و ال محمد باشد و یک دست هم برای گرفتن دست خلق خدا.خداوند دو دست به انسان داده است برای قوت گرفتن و قوت دادن پول گرفتن و پول دادن نان گرفتن و نان دادن.یعنی با یکی دست بگیر و با یک دست بده.با دست راست بگیرو بادست چپ بده.نه اینکه با دودست بگیرید.دو وقت دعا هم با یک دست بگیر و با دست دیگر به پدر و مادر و اقوام و گذشتگان و ایندگان بده.با یک دست نان میگیری و با دست دیگر به زن و بچه میدهی.

(میرزا محمد اسماعیل دولابی)