خنده هایم کو؟

تهران. 24 سال پیش تر نبود که من می­خندیدم. این­گونه. 10 روزی مانده به آن خنده. به سالگرد آن خنده. قیافه ام در این 24 سال چقدر کِدر شده! می­فهمی سوشیانت؟ قیافه ام کدر گونه شده. مثل این اتاق خالی. مثل رنگ این خانه. خانه سیاه است. می­فهمی سوشیانت؟ اگر این عکس نبود شاید به یاد نمی­آوردم که اینگونه بودم. بدینسان خنده را 24 سالی است که گم کرده­ام.
سوشیانت خاطرات من! وقتی که سیرتم کدر شد. صورتم نیز هم. دل سیاه شد؛ صورت که جای خود دارد. دیگر تمام است. صورتم سیاه است سیاه. می فهمی عزیز من؟
بهار دارد می آید و من قدمهایش را بر دوشم احساس می کنم. دوش که نه بر خطوط چشمانم که دیر زمانی است به انتظارش به دشت­های خاطره خیره نگریستم. به انتظار دخترک مغازله­های بهاری­ام. به دشت­ها خوب خیره شدم. 24 سالی می شود که دیر زمانی نیست گویا. اما پیر شدم. گوئی 240 سال عمر کرده­ام پس از 3 سالگی­ام. پیرم کردی دخترک مغازله­ها. پیر.
خنده هایم کو؟ راستی آیا بهار نزدیک است؟