سیاست ما عین دیانت ما نیست!

با جواب داریوش به محمدرضا ویژه بحث من نیز بالکل منتفی شد و برای خودم حداقل مکشوف شد که سروشیان در این باب چه می­گویند و حرف ایشان چیست و اعتراف هم می­کنم که به بخش اعظم بحث جز در قسمتی کوتاه که حالا به آن هم پی­بردم؛ روزگار درازی است که ایمان قلبی دارم و آن جزئی لاینفک از برداشت مدرن از دین می­شمارم و آن همان مفهوم سکولاریته­ی دین است. پندار من از اوان کودکی حداقل چنان بود که به زبان کودکی از خود می­پرسیدم: این که سیاست بی پدر و مادر است یعنی در آن دروغ هست، دو رنگی و چند رنگی هست خلاصه کژی و ناراستی برای حفظ قدرت هست، این کجای­اش با اسلام هم­رنگ است که اینان که بر سر قدرت­اند، سیاست را عین دیانت می­خوانند؟ بعدها نتیجه گرفتم که سیاست می­تواند روزگاری عین دیانت شود و انتظار داشته باشی که گوهر دین از سیاست ورزی­های رایج پاک می­شود و آن همان وقتی­است که کسی که خود دارنده­ی ذات دین به مفهوم نبوی است و گوهر دین را از مصادیق غیر الهی پاک کرده، خود به حکومت برسد و اعمال سیاست کند. آن زمان برای من ِ مولی علیه اثبات شده است که سیاست مولی سیاستی منطبق با دین است و پذیرش آن هم لاجرم بی­اشکال. هنوز هم بر این خط مشی مصرم که مولی علیه اگر روزگاری «در زمان مولی» حاضر بود سیاست­اش را باید منطبق بر سیاست اتخاذ شده­ی مولایش قرار دهد یعنی شیوه­ی زندگی دنیوی و اجتماعی او همان باشد که مولی از او می­خواهد وگرنه در ولایت­مداری­اش ناقص است (بحث جبری یا اختیاری بودن آن هم بماند برای بعد!) این یک. اما در این که سیاست امری دنیوی است و نه الهی و ماورائی سخنی است که با آن­که به آن معتقد بودم اما در من نهفته بود و برای­اش مثالی نساخته بودم که حالا به آن هم رسیدم و مصداق­اش را هم که داریوش گفت (نامه­های حضرت امیر به مالک و شیوه­ی حکومت­ورزی­اش) و راه را برایم روشن­تر کرد.
باز هم تکرار می­کنم در این­که در زمان حال (مدرن یا معاصر) دین با سیاست باید از هم تفکیک شوند و برای پاک ماندن دین یا بهتر بگویم در امان ماندن دین از تبعات سیاست راه حلی بهتر از این نیست هیچ شکی ندارم. بحث من نیز از آن­جا شور حسینی به خود گرفت که زمانی را مطرح می­کردم که امام معصوم به قول داریوش غایب نبود. یعنی حاضر بود و تکلیف عبد نیز مشخص بود وگرنه در سخن بالا شکی نداشته و ندارم چرا که حداقل برای خودم به طور کاملا شخصی و بدون تحت تاثیر این و آن قرار گرفتن؛ شاید12-10سالی باشد که پذیرفته شده و جای بحث ندارد برایم. دلیل آن هم، پندار من از شیوه­ی بندگی مولی مدارانه بود که عبد در برابر مولی اصولا اختیاری ندارد (چون امام را معصوم می­داند و دستور او شرط است) و فارغ از مولی­سازی­های رایج و اصطلاح لگد مال شده­ی ذوب در ولایت؛ چنان عبدی را کامل نمی­دانم که شیوه­ی زندگی دنیوی­اش «در زمان حضور مولی» چیزی جز آن باشد که خواست مولی است. بحث دقیقا مربوط به همان زمان است. اگر در این قسمت هم بحثی باشد خوشحال می­شوم که داریوش توضیحی بیشتر یا نظرش را مثلا در خصوص داستان خضر و موسی ارائه کند ببینیم نظر ایشان در تبعیت از ولی با توجه به داستان خضر چگونه است. (البته بحث شاید مربوط به حوزه­ی شخصی ایشان شود که لزومی هم ندارد جواب ارائه کنند.)
به هر تقدیر اگر در این میان وقتی از کسی به واسطه­ی بحث من تلف شد عذر خواهم. از داریوش و هم از محمدرضا ویژه نیز کمال سپاسگذاری را دارم. قضیه برای من حل شد حالا برای محمدرضا را نمی­دانم.