نگاه به پشت سر

ماندیم و ماندیم و نرسیدیم. فغان و فغان که در طلب گنج­نامه­ی مقصود، خراب جهانی شدیم از غم و نشد. نشد که نشد عزیز!
داشتم فکر می کردم به سال قبل که چگونه بود و چگونه گذشت. بد بود و بد گذشت. تمام شد و با آن بسیاری از کسانم رفتند. من ماندم و دنیائی خیالی از واقعیت­های موجود! سال خوبی نبود. شرح غصه را قصه نمی­خواهم کردن اما چه کنم که بار گرانی است و لاجرم گوئی باید کِشیدش سالیان سال که شاید ماجرا همان باشد که گفته است: ولا یُمکنُ الفرار من حکومتِک!
درجا زدیم. سال قبل سال درجا زدنم بود. بی هیچ دستاورد مفید فایده ای. وقتی می­بینم که چه لحظه ها از کف گریخته لجم می­گیرد. چه کار می­توانستم بکنم؟ هیچ. به گردن قضا و قدر می­اندازمش. ما مقهوران طبیعتیم. بدون شک. براستی که ما ترس خوردگانیم و لحظه لحظه مشغول تجربه­ای تلخ و جدید از ترس بودیم. بی هیچ شک و شبهه­ای. گو هر لحظه­ای که بشر خواسته کمر طبیعت را خم کند به اطاعت از خودش، طبیعت به صورتی دیگر رخ می­نماید و ضربه شستی نشان ابناء بشر می­دهد. در هایکوهای سرزمین ژاپن آمده: زن بی فرزند چه ظريف رفتار می­كند با عروسك­ها.* ما ماندیم با عروسک­های دست­ساخته­ی خودمان. درست که ظریفانه برخورد می­کردیم اما بالاخره که مشغول عروسک بازی شدیم. جاماندیم و ماندیم و خلاصة‌ الکلام این که درجا زدیم عزیز!
سال قبل پُر بود از سوءتفاهم­ها. پُر از کینه­ها، بد دلی­ها و خوره­گی­های روح و جسم . رنج­هائی که وقتی به آنها فکر می­کنم، پشتم می­لرزد و کابوسی شده برایم که مبادا پیش بیایند باز. هنوز از داغ ماجراهای این سال غصه­ها و قصه­ها دارم. کاش هیچ وقت به سراغم نیایند باز. باز خدا را شکر که جان به­در بردم.**
سال قبل اما همه­ی اینها را داشت و بدترش را هم. این­که به این واقعیت تلخ دست یازی که روزگار غریبی است. غریب آنچنان­ که کسی را که بزرگش کردی هم برود پی همین واقعیت های موجود یعنی زندگی که گویا در این زمانه شرط لازم و کافی­اش؛ بی خیال تمام خاطرات و دلبستگی­های قدیمی شدن است. یعنی برود و فکر نکند که کسی بود که مرا با او کاری بود. غریب؛ چراکه باید تنها بمانی و غریب. روزگار دلتنگی بود این سال قبل.
دلم نمی­خواهد داستان را کلیشه­ای کنم و حرف­های "صد من یه غاز" ردیف کنم برایتان که بله می­شود از دردها و غم­ها پله و نردبانی بسازی برای روزگار بهتر. کدام روزگار بهتر؟ وقتی دردهائی هستند که هنوز پشتت می­لرزد وقتی به یادشان می­آوری و این دردهای خوره­وار مشغولند به انجام وظیفه، دیگر کدام روزگار بهتر. بهتر از حیث بی­خیالی بیشتر حتما. من که اهلش نیستم عزیز!
روزگارم در سال گذشته ورق­های اساسی خورد. ورق­هائی با داستان­هائی اساسی­تر. اما این باعث نشد تا من نمانم. بگذریم. باید گذشت و گذاشت.
مذاقتان تلخ شد؟ ببخشیدم. جای دیگری نبود که درد دلی مانده را بگویم.

پ.ن. شمائی که یک سالی را آمدید و قلم رنجه­هائی از جنس هذیانات را خواندید هم اگر چیز دیگری در این مدت یافتید برایم بنویسید.

* هایکو. شعر ژاپنی. ترجمه احمد شاملو و ع.پاشائی.
** این جان به در بردن را بگذارید به حساب عشق ِ یک هم نوع. یک انسان که در این روزگار حکم کیمیا دارد. امید دارم در این سال جدید جلوه­اش کامل شود برایم. ذوق کنید لطفا. چرا که اگر بیاید و بماند، آن­چنانچه قصد این است، می­توانم قول بدهم که به این تلخی ننویسم برایتان.