یاد دوست

این چند وقت چیزی که سالیان سال است گوئی گم‌اش کردم را باز یافتم. در اتوبان «صیادشیرازی» داشتم با سرعتی زیاد می‌آمدم و قطعه‌ای آموزش آواز استاد شجریان به مرحوم بسطامی را گوش می‌دادم. ناگهان بسطامی در جواب، 6دانگ صدایش را در «روح‌الارواح» آزاد کرد و این ابیات حضرت حافظ را خواند که فرموده:

گر ز دست زلف مشکین‌ات خطایی رفت، رفت!
ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت، رفت

برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت
جور شاه کامران گر بر گدایی رفت، رفت

در طریقت رنجش خاطر نباشد می بیار
هر کدورت را که بینی چون صفایی رفت، رفت

عشق‌بازی را تحمل باید ای دل، پای دار
گر ملالی بود، بود و گر خطایی رفت، رفت

گر دلی از غمزه‌ی دل‌دار، باری برد، برد
ور میان جان و جانان ماجرایی رفت، رفت

از سخن‌چینان ملالت​ها پدید آمد ولی
گر میان هم‌نشینان ناسزایی رفت، رفت

عیب حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه
پای آزادی چه بندی؟ گر به جایی رفت، رفت

- تکان خورده بودم. فهمیدم که چیزی به سراغم آمده. در دل باز می‌کنم و می‌گویم: کرم نما و فرودآ که خانه، خانه‌ی توست!