بنده‌ی مدهوش

حکایتی آورده‌اند که پادشاهی بود و او را بنده‌ای بود خاص و مقرب - عظیم. چون آن بنده قصد سرای پادشاه کردی، اهل حاجت قصه‌ها و نامه‌ها به او دادندی که «بر پادشاه عرض دار!»
او آن را در چَرَمدان کردی. چون در خدمت پادشاه رسیدی، تاب جمال او برنتافتی، پیش پادشاه مدهوش افتادی، پادشاه دست در سینه و جَیب و چَرَمدان او کردی به طریق عشق‌بازی که «این بنده‌ی مدهوش من، مستغرق جمال من، چه دارد؟» آن نامه‌ها را بیافتی و حاجاتِ جمله را بر ظَهر آن ثبت کردی و باز در چَرَمدان او نهادی، کارهای جمله را بی آن که او عرض دارد برآوردی، چنین که یکی از آن‌ها رد نگشتی، بل که مطلوب ایشان مضاعف و بیش از آن که طلبیدندی، به حصول پیوستی.
بندگان دیگر که هوش داشتندی و توانستندی قصه‌های اهل حاجت را به حضرت شاه عرضه کردن و نمودن، از صد کار و صد حاجت یکی نادراً منقضی و گزارده شدی.

فیه ما فیه. جلال‌الدین محمد بلخی (مولوی)