خسته

خسته­ام و شدیدا بی­حوصله. شاید ننویسم چندی. شاید. دلیلش سرعت اتفاقاتی است که این چند وقت، روح و جانم را درهم تنیدند. احتیاج به استراحتی عمیق دارم.
عمق و ابهت فاجعه­ی از دست دادن یاری که بیش از یازده سال از عمرت را با او و هم­نفس و هم­کلام او بودی، شاید این چنین مچاله­ام کرده. شاید. بازی زندگی در یک سال گذشته چنان دیوانه­وار سرعت گرفت که هم­زمان نفس مرا هم گرفت. مثال انسانی بدوی از دل جنگل هستم که به یکباره در جامعه­ای که همه چیز سرعتی دیوانه­وار دارد؛ پرتش کرده باشند.
احتیاج به استراحتی عمیق دارم. همین.