من آمده‌ام

- از مشهد آمدم. سفری بود برای خودش. مثل برق و باد هم گذشت اما با دیدار یار، بسیار دل‌پذیر و دل‌چسب سفری شد. به اندازه‌ی تمام عمرم از وجود پر مهر و عطوفت‌اش بهره بردم. دیگر چه از خدا باید خواست؟ کم بهره‌ای نیست که از عشق نصیبی ببری. زمینی و الهی هم ندارد. اگر با هم جمع شود البته نور علی نور است. شاید برای همین دیار خراسان برای من چیز دیگری‌ست.
- بهره‌های من از این سفر با دیدن دوستانی چون علیرضای عزیزم و اردوان خوب و مهربان تکمیل شد. با یکی بحث از الاهیات بود و در ساعتی بعد با دیگری حرف از طبیعیات! با اردوان در کافه دانژه [درست گفتم اردوان جان؟] – تقاطع بهار و بلوار سجاد – به صحبت نشستم که به تمام معنی بین سنت و مدرنیته گیر کرده بود. برای ورود و خروج بزرگان و پاتوق‌نشینانش زنگ زورخانه می‌زدند و بر دیوارش تابلوی رستم و سهراب قرار داشت اما بر روی صندلی‌های چوبی کافی‌شاپ می‌نشستی و انواع گلاسه‌ها و دسرهای روز را سفارش می‌دادی. برای من اشتراک نظرات بسیار در خصوص برنامه‌های رادیو زمانه با اردوان که یکی از برنامه‌سازان آن است جالب بود. زمانه و اثرات‌اش – چه خوب و چه بد – خوشبختانه حالا در بسیاری از محافل کوچک و بزرگ بررسی می‌شود و اگر همین کسانی که نقدی دارند را وادار کنیم تا نظرشان را جایی در اینترنت ثبت کنند و دوستان این رسانه هم پی‌گیر جمع آوری نقد و نظرها شوند؛ چه بسا آینده‌ی این رادیو بسیار درخشان‌تر از گذشته باشد.
- در قطار و اوقات بی‌کاری از شریعتی خواندم و خواندم. فکر می‌کنم چقدر آدم خوب است که مثل خاکشیر منقول در تشیع علوی/تشیع صفوی نباشد. گنجی با مقاله‌اش در خصوص شریعتی حداقل این حسن را داشت که کسانی کمی تکان بخورند؛ اندیشه‌های فراموش شده از زیر گرد و غبار زمان بیرون بیایند و ایده‌ها، نظرها، فحش‌ها و تحسین‌ها بوجود آیند.