کاشی‌هایی از جنس بهشت

داشتیم با بانو کاشی‌کاری‌های مسجد شاه [امام!] را زیارت می‌کردیم که دیدم در چشمان بانو تعجبی‌ست حاکی از عظمت این همه عشق. برای‌اش توضیح دادم که عشق علی (ع) چنین کرده و گفتم که هر کدام از این اسلیمی‌های پیچ در پیچ نمادی از گل‌های بهشتی هست‌اند که از زمین شروع و به اعلی علیین ره‌سپار می‌شوند. نمادی از درخت طوبی که درختی‌ست در خانه‌ی زهرا (س) و در بهشت هر شاخه‌اش در خانه‌ی مؤمنی‌ست و او هر چه اشتها دارد از آن بهره می‌برد*. این‌ها را می‌گفتم و هر دو لذت می‌بردیم. یادم آمد که از این کاشی‌های خشت و لعاب، عجیب‌تر، آیینه‌کاری‌های حرم رضوی‌ست. گم می‌شوی و چطور آیینه‌کار خود گم نشده را خدا می‌داند. بی‌هیچ اشتباهی آیینه یا تکه‌های ریز خشت و لعاب را در مقیاس‌های عظیم کنار هم چیدن نه کار دست است. کار دل است. عشق چنین می‌کند. عکس‌هایی از این عشق‌بازی‌ها را ببینید.
* توصیف طوبی از پدرم حاج محمد اسماعیل دولابی‌ست.

مسجد شیخ لطف‌اله

مسجد شاه اصفهان

برای دیدن عکس‌ها در ابعاد بزرگ‌تر می‌توانید بر روی آن‌ها کلیک کنید!