و اما پرسپولیس!

با قهرمانی پرسپولیس حس گنگی به‌سراغ‌ام آمد. پرت شدم به‌سال‌هایی که جوان‌تر بودم و طرف‌دار دو آتشه‌ی این تیم. چه زود گذشت! یاد این تیم برای من نوستالژی شدیدی به‌همراه دارد. خاطراتی از 5 سالگی تا کنون.

دقیقاً به‌خاطرم می‌آید که 6-5 ساله بودم با دو کودک دیگر در مهدکودک. یکی از دیگری پرسید: پرسپولیسی هستی یا استقلالی؟ قرمزی یا آبی؟ آن‌دیگری گفت: آبی. ناخودآگاه با حالت تاسف به او گفتم: چرا آخه؟ قرمز که خیلی خوبه! پرسپولیس خیلی خوبه. این درحالی بود که قطعاً تا آن زمان در قید هیچ تیمی نبودم. من پرسپولیس را در ضمیرم دوست داشتم. چرا که بعدها فهمیدم سرخ، رنگ محبوب کودکی‌های رنگین من بود.

قهرمانی مبارک.