سودی کو؟

یکی از خصوصیات اخلاقی من همین است که وقتی کسی را می‌بینم که با عصبانیت و با حالتی حق به جانب و یا پرروئی، به من یا دیگری مشغول فحش دادن است؛ سخت خنده‌ام می‌گیرد. چه کنم که دست خودم نیست و اخلاق ذاتی من است. یکی حتی روزی به من انتقاد کرد که این رفتار تو برای طرف مقابل از صد فحش هم بدتر است.
از دیرزمان استنباط من از فحش و بد-و-بیراه همین بود که کسی که از این حربه برای مقابله استفاده می‌کند در گفتگوی خویش با طرف مورد نظرش باید با مشکلی اساسی مواجه شده باشد. یا از منطق سودی نبرده یا منطق را کلا بلد نیست یا حتی کتکی خورده که چنین به ناسزا گفتن افتاده و نتیجه این‌که ناتوان است. یا فکری یا جسمی. این ناتوانی برای من اگر با فحش دادن همراه باشد همیشه خنده دار بوده است. خودم در مواقع ناتوانی معمولا سرم را می‌اندازم پائین و راه خودم را می‌روم یا اگر طرفم آدم حسابی باشد از او معذرت خواهی می‌کنم.
این مقدمه‌ی ساده را برای این نوشتم که اشاره‌ای داشته باشم به نحوه‌ی جواب دادن‌های عبدی، دوستدار و طایفه‌ی ایشان که این روزها واقعا به خنده می‌گذرم از کنارشان. نمی‌دانم چرا داریوش اینقدر این قضیه را جدی گرفته است. دو سه خطی هم در قسمت نظرات نیلگون هم نوشتم و در قالب سوال طرح کردم. اشکال برسر عصبیت نویسنده‌ی نیلگون است که مانند مار زخم خورده دارد راه می‌رود و فحش می‌دهد و نه حتی طرح کلی ماجرا. ما هم می‌گوئیم لااقل احترام بگذار و به میلیاردها انسانی که چیزی به نام «الله» دارند، توهین نکن. مثل یک فیلسوفِ با ادب به بحث بنشین. عصبانی نباش چون وقتی عصبی هستی حتی اشتباه هم می‌نویسی و باعث خنده‌ی بیشتر هم می‌شوی. وقتی عصبی هستی عملا نخواهیم بگوئیم کل مغز به مرخصی می‌رود، دست‌کم سه/چهارم آن تعطیل است و همین می‌شود که چیزی که بر آن بی‌اعتقادی و در وجودش انکارها داری، می‌شود جوهری که عرضی ولو مشمئز کننده بر آن جا خوش می‌کند. نکن عزیز من. وقتی قدرتی در جواب دادن نداری و به ناسزا گفتن می‌افتی، برای منی که روزی فکر می‌کردم مثلا اهل عقلی بودی و کسی بودی، خوب نیست. حالا جماعتی هم از ریز و درشت، هی دورت را بگیرند و برایت، که برای خودشان، دل بسوزانند و کمی عقده خالی کنند، خلاصه ارزشی نیست. نمی‌دانم این قوم همین جمله‌ی ساده را می‌توانند بفهمند که: عصبانیت و درنتیجه ناسزا، ارزش و باری علمی ندارد؟
قضیه به همین سادگی‌ست به جدم.

پ.ن. گاهی وقت‌ها باید ساده بود و به سادگی از کنار خیلی چیزها گذشت. ارزش زمان بیش از سر-و-کله زدن با کسی‌ست که خودش را به خواب زده.