مستِ مست

یادش بخیر. کلاس آواز مرحوم رضوی سروستانی را می گویم که چندی در محضرش بودم. نه فقط برای یادگیری آواز درست که برای همنفس بودن با کسی که در بین جماعت موسیقی دان و موسیقی شناس به مذهب و عشق به آن شهره بود. ماجرای "با وضو وارد کلاس شوید"ش شهره است اما ذکر نادعلی گرفتنش در خلوت یا در حضور آشنایان و خواص را اندکی شنیده اند. آنان که به منزلش در خیابان پیروزی رفت و آمد داشتند خوب می دانند که آن اواخر چه قدر ذکر مولا می گرفت.

روزی درویشی کهنسال از رفقایش آمد. خسته و کوفته از راه دراز شیراز تا تهران. همین که رسید و با سید روبوسی کرد و نشست گفت یک سوغات دارم از درویشی که در مقبره ی هفت تنان شیراز روز و شب می گذراند و آنجا به بیتوته نشسته بود. بعد با صدای خسته و کشداری در مایه ی مثنوی افشاری با آن لحن قلندری خواند برایمان که:

گویند که مستِ مستم، هستم
یا بی خردم و یا که پستم، هستم
هرچند خدای من یکی بوده و هست
گویند که من علی پرستم، هستم

سید بود و گریه و ذکر ناد علی با آن شیوه ی مخصوص به خودش... . روحش شاد.