غم غریبی

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری

به غروبِ این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

امروز که گذرم به بیابانهای اطراف تهران افتاد، بی اختیار این شعرِ لطیف "سایه" بر زبانم جاری شد. دیدم عجب مناسب حال است. با خودم گفتم کاش همه ی غم غربت ها همچو غم حافظ که دواش "به شهر خود روم و شهریار خود باشم" بود که لااقل جائی به سر می شد. غم غریبی و غربت آن وقت درد بی درمانی می شود که همچو "اخوان ثالث" در وطن خویش غریب باشی و تظاهر به آشنا بودن کنی!

بد دردیست. تا به حال چشیدیش؟