کوچه های خاطره

امروز در گیراگیر همه­ی مشغله­هائی که این چند وقت برای خود تراشیدم؛ رفتم و بر روی پله­ای نشستم که بیست و چهار سال پیش با پدر بزرگ خوش صدایم بر روی آن می­نشستم. ساکت. تا او سیگاری بگیراند و آرام برایم شعری، قصه­ای، مَثَلی، چیزی بخواند و مرا باز ببرد به دنیای خیالات رنگین. نق که می­زدم، برود آن سمت کوچه و از «سد مصطفی» بستی چوبی بگیرد برایم. دلم بد جور هوس کودکی کرده بود.
رفتم بر در مسجدی که پدر بزرگ در آن اذان می گفت و به بچه های محل، قرآن درس می داد. پسرک بسیجی به چشم غریبه نگاهم می کرد. به چشم آشنا نگاهش کردم. گو اینکه آنجا را و سوراخ سمبه­هایش را بهتر از هر کسی می­شناسم. رفتم داخل مسجد. با اینکه وقت نماز نبود دو رکعتی به یاد قدیم خواندم. همانجائی که پدر بزرگ مرا می­کاشت تا خودش برود به صف اول نمازش برسد.
رفتم تا پارک کودکی­هایم. ته محله. در و دیوارش را عوض کرده بودند اما حوض هنوز همان بود. همان که روزی نزدیک بود با مخ به درونش پرت شوم و پدر نگذاشت. هولش هنوز به دلم مانده. کاش می­شد مثل قدیم کودکی کرد و بر لبه­ی دایره وارش راه رفت. کاش.

جائی زیر درختان سبزش نشستم. یادم آمد همین جاها بود که پدربزرگ حمد و سوره را یادم داد. همین جاها بود که گفت من رفتنی­ام. همین جاها بود که من نمی فهمیدم چه می گوید و به بستنی­ام لیس می­زدم. در همین پارک کوچک بود که برایم زیر لبی به سنتی بس قدیمی، شاهنامه می­خواند یا سعدی و حافظ یا نوحه. در خونش هزار شعر بود، هزار مَثَل و داستان که می جوشید و کربلا. این واژه­ی عجیب ِ پر سوز و گداز. که وقتی می­آمد؛ پدربزرگ می­رفت....
حالی بود خلاصه. جای شما خالی.