آمدیم تشریف نداشتید!

یاری اندر کس نمی­بینیم، یاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد؟ (بشنوید)

نیمه­های شب دیشب، چنانچه گوئی عادتم دادند به حیرانی­های نیمه شب، از خواب پریدم. ورد زبانم در خواب هم حافظ شده! «کس نمی­گوید که یاری داشت حق دوستی! / حق شناسان را چه حال افتاد...». آمدم به نگاشتن این نامه. استاد در گوشم می خواند «شهریان بود و خاک مهربانان این دیار / مهربانی کی سر آمد، شهریان را چه شد؟» گو اینکه حافظ و شجریان دست در دست هم دادند تا امشبم را ازآن خود کنند. آمدم به نگاشتن این نامه.
راستش را بخواهید، برخی مواقع که به در خانه­ی خدا می­روم و در خانه تشریف ندارد، به کاغذی هم که شده اعلام آمدن می­کنم که بداند که «بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود» روزی اما من نبودم و او آمده بود. کاغذ نوشته بود که «ولا یُمکِنُ الفَرار مِن حُکومَتی!». دیشب اما هم من بودم و هم او. حافظ و شجریان هم که خودشان بیدارم کرده بودند، بودند. با خدا که نمی­شود عادی صحبت کرد. گفتیم حافظ بنویسد، شجریان بخواند، ما را هم که نه هوش دادند و نه زبان. خدا هم البته کم نیاورد. سوالات اساسی بود و جواب اساسی­تر می­طلبید. این همه شب سخن نگفتیم و گذاشته بودیم او هرچه می­خواهد بگوید. حال این یک شبه را که فرصت داده بود که سوال پیچش کنیم، شخصا می­خواستم از دل و دماغش دربیاورم. دلم هم از او پر بود و الخ.
خدا عادتش این است که بی خداحافظی می­رود. رفت بی­صحبت. صبح نامه نوشته دیدم، بدین مضمون: من صحبت می­کردم، شما صحبت نمی­کردید. دیشب به آن­همه در. خدا کم نیاورده بود. خمار شده بودیم از بی­جوابی. آن همه بلبل زبانی را نتیجه این شد. فهمیدیم که «شب شراب نیارزد به بامداد خمار». خوب است که استادمان «علی» یادمان داده که چگونه با او دست و پنجه نرم کنیم تا کمی «قهاریَت» از یادش برود. که همچنان که دیگران مرید عشقند، او نیز هم. پس همان درست ذیل نامه­اش نوشتم «صَبَرتُ عَلی عَذابک. فَکَیفَ اَصبرُ عَلی فِراقِک؟». تیر آخر بوده همیشه. البته که به این سوال به این راحتی نمی­تواند جواب دهد. می­بینید که، هنوز جواب نداده!