پریدن

گفت: امیر از کجا می­آئی این وقت صبح جمعه؟
گفتم: برف را دوست دارم و لغزیدن پایم را در بلندای کوه؛ کنار شکاف منتهی به دره. کوه بودم.
گفت: شنیدی هنوز برف ننشسته از تنگه­ی بالای آبشار، یکی پرت شده و در اغماست؟
گفتم: حیف. پریدن نمی­دانست!

- با خودم عهد کردم اگر پایم لغزید، بپرم. حوصله­ی در اغما ماندن ندارم.