فقیر و خسته

تازه از مشهد آمدم و هنوز گنگ‌ام از خستگی راه و بلایائی که بر سرم رفت تا سوار هواپیما شدم که بماند. از تکه قلبی که در آن دیار جا گذاشته‌ام هم که بگذریم؛ هم‌صحبتی با سید یاسر و علی‌رضای عزیز سخت بر دلم نشست و از ایشان آموختنی‌ها آموختم اما دریغ و درد نیز بود، از عمری که به عبث در این اداره و این شغل گذاشتم و گذشت. این دو تن که من دیدم با سن شناسنامه‌ای کمتر از من، اما در بطن خویش دریای مواجی از تفکر و تعقل و در عین‌حال شور و سرمستی خاص خود را به همراه دارند که در بین هم‌نسلان ما بسیار بسیار اندک است و گوهری نایاب. بر نبود دو تن نیز حسرت خوردم که کاش بودند و حلقه‌ی مهر را دایره‌وارتر می‌گسترانیدیم. داریوش و مهدی جامی. که هر دو برای من حکم برادرانی بزرگ‌تر دارند و از ایشان نیز چو طفلان بسیار آموخته‌ام.

هوای مشهد هم در این دو-سه روز، سخت متغیر بود. از هوای معتدل بهاری تا سرما و برف و بوران زمستانی را در همین چند ساعت پشت سرگذاشتم. حالا هم حال روحی و جسمی من عجیب متناسب با آن بیت نورانی دل‌خواه من است که پیشتر هم از آن یاد کرده بودم. فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی - که جز ولای توام نیست هیچ دست‌آویز.