تاب نوشتن

تاب نوشتن ِ زیادی ندارم.
معانی و خاطرات چنان غلغله ای در دل به راه انداخته اند که دست از همه کار شسته ام. مرا چه می شود؟!

روزگار را چنانچه افتد و دانی دارم سپری می کنم تا این چند روز امتحانات تمام بشود. رفقا هم که در کامنت ها دارند غوغا می کنند. یکی از "باده ی نور" و "اهل طهور" می گوید، یکی از "سلام" می نویسد و "جام بماصبرتم"، آن یکی هم از اسرار و کتمان سر و " والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا".
دلم تنگ است. هر کدام از این جملات برایم دنیائی از خاطره اند و حرف و حدیث. یادت بخیر میرزا محمد اسماعیل! یادت بخیر!