سر در گریبان

سر در گریبان دود و تصادف و مرگ­ها و جنگ­ها فرو بردیم.
و دست در کمر رذالت­ها و پستی­ها.
قرن­ها سیاه جامه­ای چرک بر قامت چیزی که قدیم بنام روحش می­خواندند و کنون بی­هویت است همچو زنا زادگان، دوختیم!
و در این حالت حلول کردیم.
و باز زاده شدیم.
بسانی که چون زنا زادگان بی­هویت بودیم.
عفریت­هائی گشتیم که در بدو تولدمان هزار ساله می­نمایاندیم.
و چون بَرده­ی سیاه زنگی ِ اهل زنگبار –شهر آهن­های زنگ زده- عرق ریزان
لبهامان دوختند...
و بر دوشمان انباشته­های متعفن تاریخ نهادند. که به بیگاریمان کشند.
افسوس. افسوس. که قرن­ها گذشت.

حلالیت!

در این مدت که کم نوشتم یا اصلا ننوشتم، به شدت مشغول پژوهش و کار بودم. الطاف دوستانی که در رساندن مطلب درخصوص «قبالا» یاریم کردند؛ گریبانم گرفته بود و نتیجه­اش تحقیقات مفصلی شد که کماکان ادامه خواهد داشت. کارهای جانبی هم بود که به خاطر امتحانات روی هم انباشته شده بود و....

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی*
اما فردا مسافرم. مشهد. شهر «یار» و «دلدار». مزید اطلاع؛ یار که یار است و خوش یاری­ست در جمال و کمال. اما دلدار، بنشسته بر سریر فضل و کرم، حضرت روحی لاِسمُه فِداه، معین الضعفا و الفقرا، السلطان علی ابن موسی الرضا المرتضی، علیه آلآف تحیتة‌ و الثنا است که فقیر نوازی فرموده و در چنین ایام مبارکی به مدد دعای خیر دوستان که به اشارت خود حضرتش بود؛ دعوت به زیارت کردند. که تا باد چنین بادا!
چند روزی که در این شهر میهمانم، افتخار دیدار دوستان نیک­نفسی را نیز خواهم داشت. که اگر عمری باقی باشد (و به واسطه­ی مسافرت با هواپیماهای وطنی کوتاه نشود!) در برگشت از آن­ها خواهم نگاشت.

خلاصه حلالمان کنید.

* مصرع بیتی از حضرت مولانا حافظ شیراز است که درست روبروی ضریح مطهر حضرت ثامن الحجج با خط نستعلیق درشت بسیار عالی با ترکیبی منحصر بفرد نگاشته شده. من که گاه ساعت­ها محصور ترکیب و زیبائی خط ملکوتی و صدق خطاط آن شده­ام. بیت کامل چنین است: فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی – که جز ولای توام نیست هیچ دست­آویز.

باران

- ترا چه می­شود امیر؟
...
- عشق، عشق، عشق، بر سرم می­باری.

مالیات

خدا را شکر من هم مالیات می­دهم!*
هموطن عزیز؛ آیا می­دانید با پرداخت بموقع مالیات چقدر می­توانید در شکوفائی صنایع بزرگ و کوچک میهن اسلامیمان سهیم باشید؟**
و ...
نمی­دانم چرا وقتی این جملات را در جراید می­خوانم یا در رسانه­های مثلا عمومی می­بینم و می­شنوم به ناگاه یاد آن چندین میلیون دلار اعطائی ایران به فلان دولت تازه تاسیس می­افتد و ناگهان خیل عظیم محرومان کشورم از مقابلم رژه می­روند.
راستی آن چند ده میلیون دلار، مالیات چند نفر را شامل می­شود؟؟؟

پ.ن: چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است.

* تبلیغ خوشمزه­ای بود که این چند روزه در جراید دیدم.
** کسی هست تا کنون این­گونه عبارات را ندیده و نشنیده باشد؟

صبوحی (11)

مولا علی فرموده:

مَا اَقبَحَ القَطیعَة بَعدَ الصِّلَةِ وَ الجَفاءَ بَعدَ الاَخاءِ والعِداوَة بَعدَ الصّفاءِ وَ زوالَ الاُلفَةِ بَعدَ اِستحکامِها.

چقدر زشت است «قطع کردن» پس از پیوستن و «بی­وفائی» پس از برادری و «دشمنی» بعد از صفا و «زائل شدن دوستی» پس از استحکام آن.

پ.ن. هزاربارش بخوانید. هزاران هزار بار.

غم زمانه

اولین جمله­ای که امروز با من سخن گفت همین چند خط دردنامه­ی «رها» است. ساعت 8 صبح جمعه بود. گفته بود برایش بنویسم. از سفارشی نوشتن بیزارم. اما دیدم که درد، درد مشترک است. خودم چشیده­ام و حال، باز با یاد آوری رها، دردی عجیب اول صبح به سراغم می­آید. احساس می­کنم که گونه­ام را کسی با مشت کبود کرده، شکمم را، پاهایم را یکی نه، چند تن به لگد کوفته­اند و پیراهنم را پاره کردند و عینکی که خرد می­شود کنار خیابان هدایت، کمی بالاتر از صفی­علیشاه. فقط به جرم اینکه در سالگرد سلاخی «فروهرها» پسرک نحیفی را که دست در دست مادرش داشت گرفته بودند و هی می­زدند نامردها و من آرام به یکی­شان گفتم نزن برادر. نزن. تا پرسید: چی؟ منتظر جواب نشد و شروع کرد. نگذاشت جوابش بدهم که آخر این را که می­زنید، مادر دارد و چون شما از زیر بته به عمل نیامده. حیوان نیست. پسرک را لت و پار کردند و مادرش....

«از این روزها می­ترسم» یا «وقایع نگاری این روزها»
کم کم روحی که از او فقط ردپائی مانده بود، باز حلول می­کند. باز به جسمی می­نشیند. باز عیان می­شود. چرا نکند؟ چرا نشود؟ در همه­ی مکاتب حلولی-دینی جهان، روح وقتی حلول می­کند که شرایطش فراهم باشد. روح، انسانش را، جاندارش را باید بیابد و آنگاه حلول اتفاق می­افتد! حال این روح خشونت، آهسته اما باز دارد حلولی تزریق گونه در جامعه پیدا می­کند که شرایطش فراهم است.
در جائی نوشته بودم و به جد معتقدم که ناف ایرانی جماعت را با افراط و تفریط می­برند. از روشنفکرمان تا عامه­ی مردممان. بنگر به شریعتی، سید جلال تا شاملو و... که همه­شان بت شدند و هستند. هر کدامشان در نهان که می­نوشتند بالاخره یا افراط بود یا تفریط و اندکی راه میانه. حتی خودشان زخم خورده­ی این­گونه اخلاق بودند (شریعتی: در ایران اهل تسننم می­خوانند و در عربستان، شیعه­ی غالی. جلال: داستان سه­تار. شاملو: برای مشتی نمونه­ی خروار. داستان پریا) اما آن یکی در نقد و نقادی مروج نوعی خشونت می­شود و به آن نوعی الوهیت قائل می­شود. نسخه از امام حسین می­پیچد اما در جامعه­ای ناهمگون از اخلاق حسینی پیاده­اش می­کند. آن یکی بر غرب چنان می­تازد که گوئی ما ولی نعمت تام و تمام ایشانیم. یکی در تضاد با مذهب که بنیان اخلاق جامعه (حداقل جامعه­ی ایرانی) است و بسیار بسیار بیشتر گردش بر دامن عوام نشسته. این درد هم از نشأت گرفته­های افراط و تفریط است که عوام به آن دچارند. عوام که زبان سخن و کتاب سرشان نمی­شود برای بُروزش، کتک و زور است که چاره سازی می­کند برایشان.
برگردیم به ماجرای حلول. ناگفته هم پیداست که شرایطش بسیار ناب و برای رشد نمو دوباره بسیار مهیاست. اگر در جوامع دیگر از این­گونه موارد بخواهید سراغ بگیرید، بسیار است. اما فرقش این است که پلیسی هست که در کل مبرا از اخلاق ایشان است. آن جا حداقل دلت می­تواند به برخورد پلیس و پی­گیری و پی­جوئی­های پلیس گرم باشد. در ثانی، آنجا به نام مذهب و دین بر سرت نمی­کوبند. بحث زورگیری یا حداکثر ترویج مکتب اجتماعی خودشان است. غیر دولتی است و از خزانه­ی ملت و بیت المال جامعه خرجش نمی­کنند تا فربه­تر شود و با پول مردم بر سر همین مردم بزنند.
آری از این روزها می­ترسم. بر مشامم بوی نطفه­ای روح دمیده شده می­آید و زمان را می­بینم که آبستن حوادثی است که همراه زایش فرزند شیطان، می­آیند. نیاز به مکاشفه نیست. اوضاع بر همین منوال باشد باید منتظر حوادث ناگواری بود.

مردی که می­گرید.
مرد برای چه گریه می­کنی؟ نا امیدی؟ پریشانی؟ خسته­ای و از سیاهی دلت گرفته؟ مبادا دل به سیاهی دهی. برخیز. اینجا زمین پر حادثه­ای است. ماندن در این زمین هم حادثه­جو می­خواهد. برای توئی که خسته از حوادثی این­جا مناسب نیست. چه کسی گفته باید باشیم و بجنگیم؟ با چه؟ با که؟ جنگ، جنگ تا پیروزی. خنده دار است. این زمین به امید پیروزی چهار هزار سالی می­شود که دارد می­جنگد. غرق در دشمن شدیم و خود، دشمن هم شدیم اما پیروز نشدیم. زمین، زمین شکست است. سوشیانت برای چیست؟ از آرزوی سه-چهار هزار ساله خبر نمی­دهد؟ همین مهدی ِ خودمان. از آرزوی اسلاف و اخلاف دین حکایت نمی­کند؟ این­جا سرزمین آرزوهای بر باد رفته است. لااقل جائی برو که پیشینه­ی انتظارش را یا گم کرده باشند یا اصلا نداشته باشند.
برادر. اینجا اگر ماندی؛ گریه کار ساز نیست. دریا دریا گریه پشت امید به روز نجات است. یا بمان و اگر اهل جنگ نیستی با چیره­دستی بنگر یا برو. برو. شاید گریه بر وطنی که در آن غریبی کار عاقلانه­ای نباشد. بگو که خیال وطن و خانه­ی پدری دست از سرت بردارد. قاصدک را بپران.

تشکر ویژه

زمانی که درخواست کمک کرده بودم برای موضوع تطبیق قبالا با برخی از علوم، چیزی حدود 100 پیغام و ایمیل برایم رسید. از سرتاسر گیتی. از دوستانی که در نظرها راهنمائی کرده بودند، تا کسانی که بابت همین موضوع مرا در لیست مسنجرشان اضافه کردند تا در ارتباطی نزدیک تر باشند و بسیاری از عزیزان که با ایمیل­های پربار و فاضلانه­شان مرا به ادامه­ی راه امیدوارتر کردند. چه خوب که عزیزانی یهودی برایم ایمیل زدند یا مرا به لیست دوستان خود اضافه کردند. حتی یکی دو نفر بودند از ایشان که تخصصی درخصوص قبالا و رد آن با من به بحث نشستند و چه استفاده­ها بردم و همه بی مزد و منت.
شاید بسیاری دوست نداشته باشند که نامشان ببرم. اما حیفم آمد تا نام «هارون ایمانی» را نبرم. پیر روشن ضمیر یهودی را که جد اندر جدش در کار قبالا بودند و اگر خود بنا بر سختی موقعیت چنانچه خود می گفت کمتر به میراث پدرانش رسیده بود اما دخترش ادامه دهنده­ی راه اسلاف بود و با چه محبتی عنوان می­کرد که حاضر است تصویرهای آنچه تا کنون به ایشان رسیده را برایم بفرستد.
در این وانفسای جهان. که چه گروه­های مسلمان و چه یهودیان صهیونیست به غلط به جان هم افتادند و بد راهی را پیش گرفتند که بی منطق و زورمندانه یکی گروگان می­گیرد یکی به جزایش خون می­ریزد، باز این همدلی­های فرهنگی مرا به ادامه­ی راه خوشبین نگه می­دارد. امید به آرامش این نقطه از زمین، برای منی که پیشینه­ی دوست داشتنش را از کودکی با خود دارم، اگرچه گاهی رنگی از بی­رنگی به خود می­گیرد که گویا از این وقایع گریزی نیست، اما هنوز امیدوار به صلاح کارم.

از عزیزانم فرامن، ریحانه، امیر، رها، لرد، کسی با نام ملامتی گونه­ی جهل مرکب و بی نام­هائی که برایم نظر دادند...
از جناب حقیقی، جناب فاطمی نسب، جناب لطفی، سرکار خانم صبوحی، سرکار خانم کاویانی، جناب پیرصلاح، سرکار خانم قاضی دزفولی و جناب طوسی که با ایمیل­های پربارشان مرا حقیقتا راهنمائی­های ارزنده و بجائی کردند...
از بسیاری از عزیزان که مرا در لیست مسنجرشان اضافه کردند و جایشان نسیت که نام همه­شان ببرم...
و در نهایت از یهودیان عزیزی چون جناب ایمانی و دختر فاضلشان، میکا بارز، استاد ج.موسوی، هوشع سلیانی، نیفا عموس و کسانی که خود راضی به ذکر نامشان نبودند...
از همه­تان ممنونم و خدای بزرگ را برای این موهبت عظیم می­ستایم.

یاران موافق

این را برای زمانی می­گذارم. زمانی که من شاید نباشم. یا باشم. چه فرقی می­کند؟

این را برای یادمان روزگار رفته از دست، برای یادمان روزگاران شاید رفته از یاد می­گذارم. برای ثبت لحظه­ها. تا ابدی شوند. بعد از من کسانی شاید این تصویر را ببینند. اگر مخاطبان آشنایش ندیده باشندش. همان کسان که یاران موافقشان خواندم و حال نیستند و هستند. شاید کسانی به گوششان برسانند که کسی بود که امید دیدارشان دارد یا داشته. برای روزی، روزهائی که من شاید نباشم. یا باشم. چه فرقی می­کند؟

عکس در شیراز گرفته شده. به موازات جشنواره­ی موسیقی دانشجوئی. زمانش را 15 تا 20 اسفند 1378 در پشت عکس رقم زدم. در آن روزها خیلی کسان بودند که دیگر نیستند. «سید نورالدین رضوی سروستانی» خودش به تنهائی با آن بار امانت بر دوش، جهانی بود که دیگر نیست. این را حداقل هرکه نداند «علیرضا ایلچی» می­داند. علی را در سمت چپ تصویر و «عماد عمیدی» در کنارش نشسته است. علی در کار موسیقی و از موسیقائیان است –دستش پر توان باد- و عماد، مهندسی هواپیما خوانده و....